Wszystko o bocianach z Raszkowa, Lewkowa i Przygodzic (pow. ostrowski)
Nie jesteś zalogowany na forum.
No a ja myślałam że sporo już wiem o pszczołach a ja nie wiem prawie nic ,ale dzięki Wam pomalutku przyswajam wiedzę. Z dzieciństwa pamiętam jak na wakacje jezdziłam na wieś i gospodarz jak wybierał miód to dawał nam obrzynki z plastrów ach co to był za smak i zapach a ja kręciłam korbą przy beczce trzepiąc miód czy jak to się zowie.Piszcie Ria i Oro 54 bo to ciekawe.Ria dzięki za filmik z urodzin,a najbardziej spodobało mi się że to i to to zwierzę.
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
Mając powałkę w ulu, aby podać pszczółkom wodę wystarczy tylko położyć pełny, odwrócony słoik zakręcony podziurkowaną zakrętką, bezpośrednio ma pajączku. Pszczoły bez problemu pobiorą sobie wodę. Powałka sprawia, że dostęp do wody mają praktycznie pszczoły ze wszystkich uliczek gniazda. Następnie ociepla się słoik i powałkę. Wszystko to odbywa się sprawnie, bez zbędnego niepokojenia pszczół, a co jest jeszcze ważniejsze dla nich w tym okresie, wychładzania gniazda. Usuwając wypełnienie pajączka można też wsunąć na ramki gniazda porcję ciasta miodowo cukrowego. Łatwo też jest kontrolować pobieranie wody i w razie potrzeby jej uzupełnienie. Oczywiście, te wszystkie czynności można też wykonać, gdy stosujemy beleczki powałkowe, czy płótno. Ale wiąże się to z większym niepokojeniem zimującej rodziny oraz o wiele większym nakładem pracy. Co do wspomnień „krakuski” sam, każdej wiosny oczekuję niecierpliwie na pierwszy wiosenny miód w nowo zbudowanym, dziewiczym plastrze. Doznania smakowe przy żuciu takiego plasterka są nie do opisania. Trzeba to samemu przeżyć. 
Gwoli ścisłości mamy jeszcze podkarmiaczki górne czyli powałkowe , dolne czyli dennicowe. Coraz częściej stosuje się wiaderka ze specjalnie wyprofilowanym zamknięciem pasującym do pajączków czy też same wiaderka z gotową już podziurkowaną pokrywą z której wystarczy tylko zerwać foliowe zabezpieczenie. Wszystkie te podkarmiaczki mają swoje zalety jak i wady. Wykonywane są z różnych materiałów takich jak: drewno, sklejka, płyta pilśniowa, styropian, szkło czy tworzywo sztuczne. W zasadzie każdy pszczelarz stosuje takie podkarmiaczki jakie mu najbardziej pasują, które on uznaje dla swych pszczół za najlepsze. Spotykałem podkarmiaczki wbudowane na stałe w ścianę ula, widziałem też podwieszane na ścianie zewnętrznej ula. Inwencja pszczelarzy w tym zakresie jest nieograniczona Dlatego bardzo lubię odwiedzać pasieki innych pszczelarzy. Zawsze można tam coś podpatrzyć i po zaadaptowaniu zastosować u siebie. Bywały to nieraz rzeczy tak proste i oczywiste, że sam się sobie dziwiłem, że na to nie wpadłem. Niestety, prawda jest taka, że wszyscy z biegiem czasu stajemy się niewolnikami rutyny.
Ria wspominała o kracie ogrodowej. Jej wprowadzenie znacznie uprościło pracę pszczelarza, zwiększyło wydajność miodową i poprawiło jakość pozyskiwanego miodu. Krata przyczyniła się też do zwiększenia pogłowia pszczół. Pozyskując miód już nie trzeba było niszczyć podcinaniem plastrów części gniazda. Stosując kratę pszczelarz uzyskiwał plastry czyste zapełnione tylko miodem, bez czerwiu. Skończyła się era miodu „kapańca” i miodu „bitego” a wszystkie te miody wyparł miód wirowany. W ulach stojakach krata stosowana jest poziomo , rozdziela korpus gniazdowy czyli rodnię od korpusu, gdzie pszczoły gromadzą miód, zwanym miodnią. Pojemność miodową w tych ulach powiększa się zakładając następny korpus na już zapełniony. Ule zwane leżakami różnią się tym od stojaków , że gniazdo i magazyny miodowe poszerzane są w poziomie. Gniazdo w takim leżaku znajduje się w centralnej części ula. W zależności od rozmiarów ramki, stanowi je sześć do dziesięciu plastrów, które z obu stron są ograniczone pionową kratą odgrodową od plastrów bocznych, przeznaczonych do składania miodu. W ulu leżaku operuje się właściwie tylko samymi ramkami, unikając dźwigania ciężkich korpusów, jak w przypadku uli stojaków. W trakcie obfitego pożytku korpus ula stojaka potrafił ważyć nawet do czterdziestu kilogramów. Ule leżaki uważane są za ule nadające się dla wiekowych już pszczelarzy. Są mniej plastyczne, mają ograniczoną pojemność. Nie można ich też, jak w przypadku uli stojaków, szybko dostosowywać do siły rodzin oraz intensywności pożytków. Dlatego w zasadzie stojaki są wykorzystywane głównie w pasiekach wędrownych, a leżaki głównie, ze względu na rozmiar ula i wagę w pasiekach stacjonarnych. Chociaż nie jest to żelazną regułą. Niektóre leżaki posiadały jeszcze niską nadstawkę nakładaną w miejsce usuniętych deszczułek powałkowych, mieściła się ona pod zamkniętym daszkiem. Ramki w tej nadstawce z reguły były o połowę niższe niż używane w danym ulu oraz dwa razy szersze. Szerokość tych ramek powodowała, że matka , mimo, iż znajdowały się nad gniazdem i brakowało kraty odgrodowej, nie składała tam jajek. Dopiero w późniejszych czasach, wraz z pojawieniem się kraty odgrodowej i wprowadzeniu mechanizacji, dążąc do uproszczenia gospodarki, wprowadzono jeden wymiar ramki w danym ulu. Chociaż, gwoli ścisłości należy powiedzieć, że są jeszcze pszczelarze, którzy nadal używają w gospodarce pasiecznej dwóch wielkości ramek i to sobie chwalą. Uff! Dosyć na dzisiaj
Jeszcze tylko uwaga dla tych co mają ule leżaki; przepraszam jeżeli wkradły się jakieś nieścisłości, przyznaję się, że w gospodarowaniu w takich ulach nie mam doświadczenia.
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
Poczytałam i pooglądałam sobie i nie miałam pojęcia że tak dokarmia się pszczoły ja myślałam że sypie się cukier do ula i starczy a tu jeszcze poidełko,no sporo nauki jeszcze przede mną .Piszcie i pokazujcie dalej bo to coraz ciekawsze życie pszczół jak zachowują się w ulu.
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
Aby podkarmiaczki zewnętrzne nie zwabiały obcych pszczół muszą spełniać jeden warunek, być szczelne i dopasowane do otworów przez które pszczoły ulowe mają dostęp do podanego syropu. Ważną też sprawą jest pora dnia kiedy syrop zostaje podany. Powinno się podawać go wieczorem, gdy pszczoły kończą już swoje loty, minimalizuje to ryzyko wystąpienia rabunków . Musimy także uważać, by nie rozlewać syropu w trakcie napełniania podkarmiaczek na daszki czy ule.
Co do zachowania się konkretnej pszczoły wobec martwej towarzyski trudno jest ocenić jej zachowanie. Sądzę jednak, że w dobie stosowania na coraz większą skalę kamerek filmowych w ulach z możliwością rejestracji, stawać będziemy coraz częściej przed dylematami, które dotychczas umykały naszej obserwacji. Co do kanibalizmu wśród dorosłych pszczół to przyznaję się, że nie słyszałem o takich wypadkach. Owszem obserwowałem pszczoły kawałkujące martwe trutnie, by wynieść je z ula przez kratę odgrodową, ale to były prace porządkowe. Świat pszczół jest o wiele bardziej skomplikowany niż sobie wyobrażamy i o wielu sprawach jeszcze nie wiemy. Pszczoły usuwają jajka i larwy z komórek nie tylko w warunkach głodu. Potrafią w jakiś sobie wiadomy tylko sposób wykryć chore larwy, czy jajka i też je usunąć, pomimo że wokół panuje dostatek pokarmu a warunki w ulu są optymalne, przynajmniej według nas - ludzi. Nasze pszczoły na pewno wykorzystały długą, ładną jesień i są na pewno już dobrze odżywione przed zimowlą. Przez stulecia pszczoły zimowały tylko na miodzie i miały się dobrze, aż do chwili gdy pojawił się człowiek i zasmakował w słodkim miodzie. Prawdopodobnie na początku, jak trafił na gniazdo pszczół to rabował je całkowicie. Szybko jednak zauważył, że jak się trochę miodu pszczołom zostawi, to może za rok znów przyjść w to samo miejsce po słodką daninę, a nie biegać po puszczy w poszukiwaniu nowego gniazda. W taki to sposób splotły się na stałe drogi pszczół i człowieka.
Szacuje się, a szacunki są bardzo różne, że rodzina w ciągu sezonu w przeciętnych warunkach pożytkowych w Polsce gromadzi około 120 kg miodu i około 40 kg pyłku, zużywając z tego na swoje potrzeby bytowe 70 -100kg miodu. Pozostała nadwyżka miodu zabierana jest przez pszczelarza z tym, że musi on pszczołom zapewnić pokarm na przeżycie okresu zimowego. Pokarmem najpierw stał się rozpuszczony w wodzie cukier, a obecnie doszły do niego gotowe do użycia syropy inwertowane. Jedne na bazie cukru, drugie na bazie pszenicznej skrobi. Czy pszczołom ta dieta służy, no cóż, zdania są wśród pszczelarzy są podzielone. Cała sztuka pszczelarzenia polega właściwie na zabieganiu, by stworzyć rodzinie optymalne warunki do gromadzenia miodu. Czy jest tu miejsce jeszcze na romantyzm?
Offline
Ostatnio edytowany przez Ria (2014-11-14 10:47:37)
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
Czy ktoś zna zagadkę z tym kokonem co wisi przy ulu bon wwdług mnie to woreczek foliowy.
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
Nie o takim romantyzmie pisałem Chodzi mi o podejście do pszczół, o samo ich traktowanie. Wszechobecnie królujące „szybciej, więcej, taniej” stopniowo zabija to co w pszczelarstwie było najcenniejsze: wyciszenie, spokój, czy też kontakt z przyrodą. Ciekawy jestem ile osób w tym roku zwróciło uwagę na wiosenny, radosny śpiew skowronka, świergot w koronach drzew krzątających się sikorek, czy też charakterystyczny gwizd „zofiijja” wilgi. Każdy miód jest dobry, jeden tylko warunek, aby był w odpowiednim czasie odebrany. Robiący obecnie furorę w Polsce miód manuka, zawdzięcza swoją popularność intensywnej kampanii reklamowej prowadzonej przez importerów tego specyfiku. Co do skuteczności leczniczej tego miodu nie wypowiadam się, ale większość efektów leczniczych przypisywanych temu miodowi można uzyskać bez większych problemów stosując nasze miody rodzime. Wiem to z własnego doświadczenia. Miodek jadam w zasadzie codziennie rano do świeżego pieczywa, ale zamiast mleczkiem pszczelim wolę delektować się roztartą w miodzie pierzgą – smaczniejsza Z miodów lubię akacjowy, rzepakowy, wielokwiatowy lub wrzosowy, bo łagodne. Inne miody też mają swoje walory smakowe i zdrowotne, więc jak mawiali starożytni „de gustibus non est disputandum” o gustach się nie dyskutuje.
Offline
Oro romantyków u nas na pewno jest sporo a co do wiosny i śpiewu ptaków to skowronka ja nie słyszałam ale sikorki,wróbelki,kosy wszechobecne sroki to słyszę i czekam na koniec kwietnia jak przylatują jeżyki.Jeśli chodzi o miody to lubię wielokwiatowy i wrzosowy ale najlepiej spadziowy leśny ma taki ostrzejszy smak.Ria jak już nauczysz się wszystkiego o pszczołach i założysz pasiekę swoją to ja zgłaszam się na praktykę.
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
Pięknie prezentuje się ten ul dadant . Moim ulom daleko do niego W pasiece mam ule, wprawdzie pojedyncze, które są starsze ode mnie. Powstały one w warsztatach stolarskich jeszcze fabryki Wagon. A tak na marginesie, chciałbym mieć takie klientki na miód jak Ria Pszczoły już w sierpniu wytyczyły miejsce, gdzie uwiąże się kłąb. Głównie tam składają gromadzone zapasy potrzebne do zimowli. Ważnym jest, by usunąć z gniazda jasne, nie czerwione, świeżo odbudowane ramki. Pozostawienie ich w środku gniazda może spowodować złą zimowlę całej rodziny spowodowaną rozbiciem kłębu na dwie części. W tym czasie pszczoły preferują ramki ciemniejsze, z których wygryzał się już czerw. Obecnie karmiąc na zimę wróciłem do syropu cukrowego, który jest w oparciu o najnowsze badania naukowe, bardziej atrakcyjny dla pszczół. Syrop przygotowuję sobie sam, chociaż nie ukrywam, że gotowy syrop inwertowany jest o wiele wygodniejszy do stosowania przez pszczelarza. Syrop cukrowy pszczelarz musi zużyć w ciągu dwóch, trzech dni, ponieważ możliwa jest jego fermentacja a to jest bardzo szkodliwe dla pszczółek. Inwert zaś można bez ryzyka fermentacji przetrzymywać tygodniami. Do syropu cukrowego przeznaczonego na zapasy zimowe nie dodaję żadnych „suplementów diety” bo stają się dodatkowym balastem dla jelit pszczół. A jak Ria, sama zauważyłaś pszczoły w trakcie zimowli gromadzą wszystkie nie strawione substancje w rozciągliwym jelicie grubym i może dojść do jego przepełnienia i do tak zwanego zaprzenia pszczół czyli wydalaniu kału w obrębie gniazda. Ślady takie świadczą o złej zimowli pszczół, o niepokojeniu pszczół w trakcie zimowli lub o chorobach, zwłaszcza o nosemie. Czy można poczuć pazurki pszczoły, biorąc ją do dłoni? - pewnie można, ale jeszcze szybciej można poczuć jej żądełko czego nikomu nie życzę
Chociaż są ludzie, którzy płacą znaczne pieniądze za kurację jadem pszczelim. Jad pszczeli bardzo pomaga na bóle reumatyczne w stawach, gościec, reguluje i obniża ciśnienie krwi. Jako ciekawostkę można dodać, że jad pszczeli jest bardzo podobny składem do jadu naszych krajowych żmij, więc jako pszczelarz powinienem być na jad żmii odporny. Tego nie wiem, bo jeszcze nie sprawdzałem
Ostatnio edytowany przez oro54 (2014-11-17 21:59:44)
Offline
Witam nie mogłem sie zalogować musiałem założyć nowe konto
pszczoły chyba nie nazekają w tym roku jeszcze trzy dni były loty temperatura 15-18 stopni a nawet były dni kiedy była 20 kresek na południu ja dopiero w sobotę zakładałem górne ocieplenie,pokarmu pod dostatkiem gniazdo ułożone odymione trzy razy oby do wiosny.
Oro54 ja też dokarmiam syropem cukrowym to najpewniejsze .
Offline
A w wolnym czasie wycinałem susz z ramek topiłem i klarowałem wosk trzeba wymienić na węzę , bo zima to robienie nowych ramek drutowanie wtapianie plastrów węzy .
Remonty ,malowanie nowe ule pracy jest pod dostatkiem.
Offline
Kto mi powie dlaczego nie mogę dodać zdjęć, były jakieś zmiany na forum?
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
Patrząc na zdjęcie z filmu Pana Siudalskiego, na poplamiony wylotek i przednią ścianę ula stawiałbym raczej na silne porażenie rodziny chorobą sporowcową zwaną przez pszczelarzy nosemozą niż zaperzenie. Sugeruje to kaszkowata struktura kału i sposób jego rozmieszczenia. Taka rodzina powinna być pod szczególnym nadzorem. Przede wszystkim należałoby mocno zwęzić wylotek, dostosować wielkość gniazda do siły rodziny i dobrze ocieplić. W miarę możliwości przesiedlić ją do zdezynfekowanego ula i podkarmić ciepłym syropem.
Pierzga zazwyczaj jest ucierana i mieszana z miodem. Są różne przepisy na sporządzenie mikstury gotowej do spożycia. Najpopularniejszy z nich to mieszanina składająca się z kilograma miodu i 100 gramów pierzgi. Rodzaj miodu w zasadzie nie istotnego ma znaczenia. Tradycyjne przepisy zalecają utarcie pierzgi z miodem w makutrze na jednorodną masę. Ponieważ jest to praca dla cierpliwych, a ja do takich raczej nie należę, w tym roku zastąpiłem gałkę do ucierania blenderem. Miód, w głębokiej misce, przed zabiegiem podgrzałem trochę na parze, aby stał się bardziej płynny. Do niego dodałem odmierzoną ilość pierzgi i to wszystko zmiksowałem. Trochę na początku blender się buntował , ale wszystko ładnie się zmiksowało i powstała mieszanina o konsystencji kremu. Rozlałem ją do małych (200 ml) słoiczków. Na zdrowie i smacznego
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline
"Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta" Oscar Wilde
Offline